Συντάκτρια: Ελευθερία Αστρινάκη | Η Αυγή | 6 Μαΐου 2019
Η ευρωπαϊκή παραγωγή ταινιών με και για πρόσφυγες από το 2000 και μετά -και ειδικά μετά το 2015, χρονιά που σηματοδότησε τη λεγόμενη προσφυγική «κρίση»- περιλαμβάνει μερικές εξέχουσες ταινίες: Walls των Pablo Iraburu & Migueltxo Molina (2015, Ισπανία), Those who Feel the Fire Burning του Morgan Knibbe (2014, Ολλανδία), A Syrian Love Story του Sean McAllister (2015, Μεγάλη Βρετανία), The Longest Run της Μαριάννας Οικονόμου (2015, Ελλάδα), Logbook Serbistan του Zelimer Zilnik (2015, Σερβία) The Judgement του Stephan Komandarev (2014, Βουλγαρία), Dreaming of Denmarkτου Michael Graversen (2015, Δανία), Fire at Sea του Gianfranco Rossi (2016, Ιταλία).
Όμως, η κυρίαρχη κινηματογραφική πρακτική που απαντάται στην ευρωπαϊκή παραγωγή τόσο στα ντοκιμαντέρ (κυρίως ντοκιμαντέρ συνεντεύξεων - talking-heads documentaries) όσο και στις ταινίες μυθοπλασίας, αναπαράγει την προοπτική του λευκού άνδρα και «σωτήρα» των προσφύγων (white savior). Στη μεγάλη πλειοψηφία τους, οι ταινίες συνοδεύονται από ένα χειραγωγικό voice over του ίδιου του σκηνοθέτη. Η αφήγηση επικεντρώνεται είτε στην οδύσσεια του ταξιδιού από την Ανατολή στη Δύση και από το Νότο στο Βορρά, είτε τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» κατά την αναμονή της εξέτασης αίτησης ασύλου, διαιωνίζοντας έτσι την αντιμετώπιση των προσφύγων ως πρόβλημα.